فاصله ای که یک تلسکوپ می تواند «دیدن» یا مشاهده کند به عوامل متعددی از جمله دیافراگم تلسکوپ (قطر عدسی یا آینه اصلی آن)، کیفیت اپتیک آن و شرایط رصد بستگی دارد. در اینجا چند نکته کلیدی وجود دارد که باید در نظر گرفته شود:
محدودیت های جو زمین: جو زمین می تواند بر عملکرد تلسکوپ ها تأثیر بگذارد. تلاطم جوی که به "دیدن" معروف است، می تواند باعث اعوجاج تصویر شود و وضوح و جزئیات اجسام دور را محدود کند. این اثر هنگام مشاهده از مکان هایی با شرایط جوی نامناسب یا نزدیک به افق بارزتر می شود.
وضوح زاویه ای: قدرت تفکیک زاویه ای تلسکوپ توانایی آن را در تشخیص جزئیات دقیق یا جداسازی اجرام نزدیک به هم مشخص می کند. بستگی به قطر روزنه تلسکوپ دارد. هرچه دیافراگم بزرگتر باشد، وضوح زاویه‌ای بالاتر است و امکان مشاهدات دقیق‌تری از اجسام دور را فراهم می‌کند.
رصد اجرام در فضا: تلسکوپ ها می توانند طیف وسیعی از اجرام را در کیهان رصد کنند، از جمله سیارات، قمرها، ستاره ها، کهکشان ها، سحابی ها و غیره. فاصله ای که یک تلسکوپ می تواند "دیدن" را ببیند به روشنایی، اندازه و کنتراست جسم مشاهده شده بستگی دارد. اجسام کم نورتر و دورتر به دیافراگم بزرگتر نیاز دارند تا نور کافی برای تشخیص و مشاهده دقیق جمع آوری شود.
مشاهدات اعماق فضا: تلسکوپ‌هایی با دیافراگم بزرگتر برای مشاهدات اعماق فضا مناسب‌تر هستند، زیرا می‌توانند نور بیشتری جمع‌آوری کنند و اجرام کم‌نورتر را شناسایی کنند. رصدخانه های حرفه ای با تلسکوپ های بزرگ، مانند تلسکوپ فضایی هابل یا تلسکوپ های زمینی با قطر چند متر، توانسته اند اجرام در فاصله میلیاردها سال نوری از ما، از جمله کهکشان های دوردست و اختروش ها را رصد کنند.
بزرگنمایی در مقابل کیفیت تصویر: توجه به این نکته مهم است که افزایش بزرگنمایی لزوماً به معنای کیفیت بهتر تصویر یا توانایی دیدن دورتر نیست. بزرگنمایی بیشتر گاهی اوقات می تواند منجر به یک تصویر تیره تر یا مبهم تر شود، به خصوص در شرایط جوی نامناسب یا هنگام مشاهده اجسام کم نور. انتخاب بزرگنمایی به جسم مورد مشاهده و دیافراگم تلسکوپ بستگی دارد.
به طور خلاصه، فاصله‌ای که یک تلسکوپ می‌تواند ببیند به دیافراگم، کیفیت نوری، شرایط جوی و ویژگی‌های جسم مشاهده‌شده بستگی دارد. تلسکوپ های با دیافراگم بزرگتر با اپتیک بهتر، پتانسیل رصد اجرام دورتر و کم نورتر را با جزئیات بیشتر دارند.